Jaskra

jest grupą chorób, których wspólnym mianownikiem jest postępujący zanik nerwu wzrokowego ( neuropatia jaskrowa ). Pacjenci cierpiący na to schorzenie są narażeni na ryzyko całkowitej i nieodwracalnej utraty wzroku. Przy tym schorzeniu zanikają poszczególne pęczki włókien nerwowych, powodują utratę części postrzeganego obrazu co powoduje ubytki w polu widzenia. Obumieranie włókien nerwowych siatkówki powoduje stopniowe poszerzania się tych ubytków, aż w końcu do całkowitej utraty widzenia przez chore oko. Przyczyna obumierania włókien nerwowych siatkówki jest zbyt wysokie ciśnienie wewnątrzgałkowe. W końcowej fazie jaskry pole widzenia jest zawężone do tego stopnia, że obraz jest widziany jak „przez dziurkę od klucza” (tzw. widzenie lunetowe.). Gdy zanika nawet widzenie centralne, oko staje się nieczynne ( całkowita ślepota ), postrzegając jedynie ruch i światło padające od strony skroniowej. Z czasem dochodzi do całkowitej ślepoty.